WEERSTAND
Wat zegt deze weerstand over jouw gemoedstoestand?
Vandaag heb ik een wandelcoachsessie met een dame die enorme weerstand ervaart sinds het begin van het coachtraject.
De dame: Ik weet niet hoe ik het allemaal moet bolwerken met de kinderen , het huishouden, mijn werk en anders gaan eten.
Ze ziet er als een berg tegenop. Wat een mooie metafoor is met de heuvels die voor ons liggen waar ze ook tegenop ziet. Het liefst zou ze er omheen lopen om de heuvel te vermijden, want dat is veilig en vertrouwt. Het idee dat ze het niet kan of dat het heel zwaar is houdt haar tegen.
Ik vraag haar hoe ze denkt haar doel te bereiken, wanneer ze in het vertrouwde (haar comfortzone) blijft hangen? Ze weet dat het op deze manier niet gaat lukken. Ondertussen lopen we de heuvel op. Met een kleine tussenstop om even op adem te komen bereiken we niet veel later de top van de heuvel.
Ze geeft aan dat het eigenlijk best meeviel nu ze terug kijkt naar de voet van de heuvel. Als ik haar vraag hoe het voor haar is nu bovenaan die heuvel. Verteld ze dat het haar vertrouwen geeft dat ze het wel kan. Daarnaast vind ze het uitzicht prachtig en ze ervaart een vrij gevoel. Doordat ze het overzicht weer ziet geeft dit haar ook innerlijk het gevoel van rust.
De metafoor met de heuvels leert haar dat ze buiten haar comfortzone verder komt. Door de uitdaging aan te gaan blijkt het mee te vallen.
We vervolgen onze weg. Als op de automatische piloot wil ze om de volgende heuvel heen lopen.
Wanneer ik haar vraag wat de reden is dat ze er omheen wilt lopen? Geeft ze als antwoord dat deze heuvel veel steiler is.
Ik herinner haar aan de ervaring met de vorige heuvel. Wat haar doet besluiten toch de heuvel op te gaan. Ik plaats mijn hand op haar rug en ondersteun haar op deze manier bij de klim. Ze vind het prettig dat ze ondersteund wordt waardoor het minder zwaar is.
Er volgen meerdere heuvels achter elkaar. Ze zegt dat het steeds makkelijker lijkt te worden.
Tot we bij eentje aan komen die het steilste lijkt te zijn tot nu toe. Ze wil het liefst om de heuvel heen. Ik daag haar uit om toch de heuvel op te gaan. Voordat we de heuvel opgaan vraag ik om haar eigen hand op haar rug te plaatsen, zodat ze zichzelf een steuntje in de rug kan geven. Dit omdat ik geen 24/7 bij haar kan zijn en hulp van iemand anders niet altijd mogelijk is.
Boven aangekomen heeft dit haar echt geholpen. Ze gaf aan dat door haar hand ze daadwerkelijk verlichting voelde en ook rechterop bleef lopen. Hierdoor was het minder zwaar. Wanneer ik haar zie genieten van het uitzicht, zegt ze dat dit tot nu toe wel het mooiste uitzicht is van de wandeling.
Met enige emotie van trots maar ook een stukje ontlading van de spanning die van haar afvalt geniet ze zichtbaar.
Dit alles geeft haar het vertrouwen dat ze het wel aankan zolang ze zichzelf de tijd gunt om iets te doen voor haarzelf. Wat ze bovenop de heuvel letterlijk zo heeft ervaren.